Alcácer do Sal en Tavira

De laatste twee plaatsen die we in Portugal hebben bezocht. Voor ons was Alcácer niet onbekend. We hebben dit zoutplaatsje al eens eerder bekeken, maar toen werd er nieuwe riolering gelegd en was het een grote puinhoop. Nu schittert het aan de Rio Sado. Je vindt het ten zuidoosten van Lissabon. Naast de zoutpannen zijn er ook rijstvelden. Bij de brug zie je een boot waar vrouwen weven en streekproducten aan de man brengen. Er hangt in het stadje een paneel van de bekende azulejos (de blauwe tegeltjes) uit 1592. Alcácer is een oase in een verder droge streek in Portugal. Verder afzakkend naar het zuiden lijkt het heter en droger te worden.
We zijn aan de zuidkust gekomen, de Algarve. Aangezien we hier al veel van hebben gezien is het besluit genomen om één van de laatste plaatsjes voor de bekende brug over de Rio Guadiana (de grensovergang) te bekijken, nl. Tavira. En we mogen hopen dat deze brug het beter doet dan die in Genua waar we vorig jaar nog over heen reden. Het vervelende van Tavira en omstreken is dat het wel aan de kust ligt, maar niet direct aan zee. Vandaar dat diverse pontjes de mensen heen en weer sjouwen naar de stranden. In Santa Luzia, kun je via een loopbrug en een treintje naar zee. Dit vissersdorpje kenmerkt zich door de vangst van inktvissen. Via touwen worden tonnetjes in het water gelaten totdat de inktvis zich er in nestelt. Tavira zelf is een oude stad, hoewel daar weinig van te zien is. Het is zelfs de hoofdstad van de Algarve geweest, maar de aardbeving van 1755 en door het verzanden van de rivier is daar weinig van over gebleven. Het is duidelijk een streek waar je veel Portugese toeristen vindt. Wij staan op een grote camping met bijna alleen maar eigen volk. Alleen in de winter komen hier anderen overwinteren. Deze camping is bv. al volgeboekt voor de komende winter. En nu is er plaats genoeg, al is de vakantie voor de Portugezen nog niet voorbij. Een maand Portugal, één dezer dagen gaan we de brug over.