Torreira en Coimbrão

De wind heeft vrij spel op het vlakke schiereiland ten noordwesten van Aveiro. Het binnenmeer, de Ria de Aveiro, wordt nog mondjesmaat bevaren door de barcos. De boten zonder motor, gedreven door de wind, en verder komt het aan op de spierkracht van de visser. Er wordt zeewier uit het water gehaald dat gebruikt wordt om het land te bemesten. Wij zijn in Torreira, een badplaatsje ingeklemd tussen de Atlantische Oceaan en het binnenmeer. De afstand tussen beiden is minder dan een kilometer. Het toerisme staat hier nog in de kinderschoenen, ondanks dat het goed te bereiken is. Porto ligt slechts vijftig km noordelijker. De camping staat voor een derde gevuld en de eerste Nederlander moeten we hier nog tegenkomen. Toch staan we hier al enkele dagen, omdat er fraaie fietsroutes lopen, stukken met zelfs een heus fietspad. Alleen die wind.... Het uiterste puntje van het schiereiland heet Sao Jacinto en ligt dus tegenover Aveiro. Die stad hebben we twee jaar geleden al uitvoerig uitgelicht.
Na het schiereiland te hebben verlaten zijn we verder afgezakt naar Estremadura, de streek met Lissabon als kern. Wij zitten noordelijk in Coimbrão, niet te verwarren met Coimbra, de universiteitsstad. Coimbrão is een dorpje net ten noorden van Leiria zes km van de kust. In deze omgeving vonden vorig jaar hevige bosbranden plaats met veel slachtoffers. De zeekust heeft hier nl. een strook van vijf km bos. Droge dennen- en eucalyptusbomen ter bescherming van zandverstuivingen, maar een broedplaats voor vuur. Aangewakkerd door de zeewind en er is geen houden meer aan. Helaas de zwartgeblakerde bomen staan er als gestorven bewijs voor de wreedheid dat het vuur kan aanrichten. Overigens staan wij wel veilig buiten de bossen. En elk dorp bestaat voor de helft uit vrijwillige brandweer. Zelfs bij een processie vanwege de Mariaverering gisteren staat er een bombeiros rood klaar om in te grijpen. Deze kust heeft grote zandstranden en is dus zeer geliefd bij de Portugezen zelf. Als je de ochtendmist voor lief neemt en van koud oceaanwater houdt dan is het hier goed toeven. Wij vermaken ons aan de fietspaden die hier langs de kust gemaakt zijn, alleen is het nu jammer dat je door zwart-grijze bossen rijdt en de bekende harsopvangbakjes niet meer aan de bomen hangen.